Работа школьнага музея

Кныш Екатерина Александровна,

учащаяся 8 класса

ГУО “Берёзовичская средняя школа” Пинского района

Все тяготы и радости жизни наших предков находили своё отражение в народной песне, одной из разновидностей которой является частушка. Но к сожалению со сменой поколений уходят частушки, которые хранятся в памяти людей. Поэтому,  сохранить для следующих поколений этот жанр – дело необходимое.

Опрошено 37 респондентов в возрасте от 45 до 75 лет и 35 старшеклассников нашей школы. 78 % старшего поколения и 33 % старшеклассников поют частушки, 95%  старшего поколения считают, что у частушки есть будущее, а старшеклассники не видят за частушками будущего. Старшее поколение согласно с тем, что частушка отражает историю страны. 45% старшеклассников  считают, что частушка не отражает историю страны.

 Мы пытаемся доказать, что решить эту проблему возможно путём  популяризации частушек. И первое, что можно сделать - это собрать, записать и проанализировать как можно больше частушек.

Цель:  изучение  частушек Пинщины, как неотъемлемой части истории страны.

Задачи:

1.                 изучить все доступные нам  источники по теме исследования;

2.                 произвести сбор и запись возможно большего числа частушек от респондентов, жителей Пинщины, изучить и проанализировать их;

3.                 систематизировать и обобщить собранный материал.

4. составить сборник частушек «Народ поёт про себя».

Объект: история страны.

Предмет: частушка.

Гипотеза: Частушка, как малый фольклорный жанр быстро реагирует на изменения в политической и социальной жизни страны.

Методы:

– анализ литературы;

– анкетирование;

– работа с респондентами;

– выпуск сборника частушек на разные темы.

Мы обратились к исполнителям частушек, проживающих в деревне Берёзовичи и в агрогородке Валище, чтобы выяснить: отражают ли частушки историю страны. Нашими респондентами стали: Захарчук Ева Дмитриевна  и Якушевич Мария Ивановна, жительницы деревни Берёзовичи, Цеван Ольга Евдокимовна и Печагина Ольга Константиновна, жительницы агрогородка Валище.

Нами записано и проанализировано  157 частушек. Анализ собранного материала показал, что тематический диапазон его очень широк, среди них  немало частушек, отражающих вехи исторического  развития СССР и Республики Беларусь.  Произведена  обработка и  группировка  собранного материала по темам, связанным с этапами истории развития нашей страны в  XX  -  начале XXI века. В текстах частушек мы сохранили фонетику и морфологию, особенности народной лексики.  

Мы заметили, что среди собранных нами очень мало частушек про советских лидеров Ленина и Сталина. Их всего 2. В советское время такие частушки было петь не то, что непринято, но и крайне опасно для людей, которые их пели.

     А як Ленин помираў

    Сталину прыказваў:

    Хлеба, солы ны давай,

    Сала ны показвай.

Великая Отечественная война оставила неизгладимый след в памяти людей. Миллионы людей добровольцами шли на фронт. 99 жителей Берёзовичского сельского совета не вернулись с войны. Частушка связывала воюющих и оставшихся в тылу. Она о тех, кто остался дома, о родных и близких, о невестах, ждущих любимых с фронта. 

Белую хусточку свою

   Ны буду я завязвать,

   Пошлю милому на фронт,

   Раны пырывязвать.

   А мого милёночка

    Звали ёго Ванею.

    Трыдцать тры налёта сделав

    На страну Германию.

В частушках о войне звучат мотивы мужества и героизма.

      Вэльмы туго нимцам стало,

      Просто хоть крычы капут.

      Только нуч на землю упала

      Партызаны тут як тут.

 Частушки хранят  ту неизбывную веру в победу, которая жила в народе, надежду на возвращение к мирной жизни, на возможность личного счастья.

      Ой, девочки, война, война.

      Ой, девочки, победа.

       Придётся выйти замуж

       За старого деда.

В 1949 – 1952 годах в западных областях Беларуси форсированным порядком с использованием принуждения и репрессий была проведена коллективизация. В 1953 году (после укрупнения) здесь было создано 2 701 колхоз, 43 совхоза.

Массовые раскулачивания вызывали у жителей деревни неоднозначную реакцию. Коллективизация принесла многим людям страдания и беды.  

       Вызвали мэнэ на суд,

      А я ўся трасуса.

      Прысудылы сто яец,

     А я ны нысуса.

Некоторые видели в коллективизации великий перелом.  Их отличала вера в колхозы и в новую светлую жизнь.

    Я в колхозе боевая,

    Боевая, смелая.

    Ловко я плесать умею.

    И в работе первая.

       Ой, милый мой,

      Якый ты хорошый.

      На брыгаде ў нас бычок

      На тэбэ похожый.

Происходила активная переделка старого уклада жизни, в быт деревни пришло новое: велась работа по ликвидации неграмотности, в  домах -  электричество, стали демонстрировать кино. Главными героями дня и частушек  стали тракторист, председатель, бригадир.

Председатель на машыне,

   Брыгадир на тракторе.

   А колхозник пышком

   Матыляецца з мышком.

Тракториста полюбить

    Надо приготовиться.

    Тонну мыла закупить,

    А потом знакомиться.

Зажыточна и бодрая

   Жызнь наша колхозная.

   Сколько мяса, сколько масла,

   Сколько сыра, бурака.

   Мы Амерыку догоним

   По надою молока.

         Начало 1960-х гг. совпало с периодом ухудшения экономической ситуации. В 1963 – 65 экономическая ситуация обострилась ещё больше.

Последствия неразумного хозяйствования на селе выливались в дефицит самого необходимого, даже хлеба.

    Пойду плясать,

   Дома нечего кусать.

   Сухари да корки.

   На ногах опорки.

_______________________

Говорыла баба деду:

   «Купи, дедушка «Победу».

    Як ны купиш ты «Победу»

    Я уйду к другому деду».

__________________________

Говорыла баба деду,

   Шо в Амерыку поеду.

   Ой, старая ты балда

  Туда ны ходять поезда.

Тысячи молодых людей, в том числе и из Белоруссии, устремились в неосвоенные земли Сибири и Казахстана. Тяжёлые условия жизни на целине никак не отразились на оптимизме людей и их веры в светлое будущее.

Через поле яровое,

Через темненький лесок,

На целинные земельки

Ты лети мой голосок.

К середине 1980-х гг в советском обществе назрели серьёзные преобразования. Этот период вошёл в историю под названием «перестройка».

Перестройка, перестройка

   Я ўжэ перестроилась.

   У суседа нова хата,

   Я к ему прыстроилась.

Не ходите девки замуж,

   Тэпэр замуж дороги.

   Трэба хата и корова,

   И мука на пироги.

Пырыстройку проведём

   Твёрдо и упэўнено.

   Нездарма наш колхоз

   Носит имя Ленина.

Пырыстройку провели

   Твёрдо и упэуўнено.

   Растягнули увесь колхоз

   Вось и зникло имя Ленина.

         Своё влияние на событие в Беларуси во второй половине 1980-х гг. оказала крупнейшая из аварий на атомных электростанциях, которая случилась 26 апреля 1986 года на Чернобыльской АЭС в Украине близ границ с нашей республикой.

На горы стоить «КамАЗ»,

    Под горою – трактор.

    Я б дытэй народыла,

    Шоб ны той рэактор.

         Следующий период, который нашёл отражение в частушках – это распад СССР в декабре 1991 г.

Пры Хрушчову булы цуды –

    Кукуруза, кукуруза.

    З Гарбачовым новы фокус:

    Був Союз   - ныма Союза.

С 1992 г. резко возросли цены практически на все товары и сырьё. Росло количество убыточных предприятий. Процветал «челночный бизнес». А люди смотрели на это время с присущим им оптимизмом.

     У застойные часы

    Нысла сумку коўбасы.

    У сумцы грошы ужэ нысу,

    А у кишэни коубасу.

Ой, лытилы серы гуси –

    Клин упаў на Белоруси.

    Шоб визу ны куплять ,

На Москву ны полытять    .

А мой милы – бизнэсмен,

   А я –бизнэсменачка,

   Цилы год ён заробляў

   На мою сукеночк.

         Армия возникала вместе с возникновением государства. Для молодых людей служба в армии является своеобразной проверкой во взрослой жизни.

Милый пишет надоели

   Сапоги военные,

   А мне тоже надоели

  Ухажёры сменные.

  А я военных ненавидела,

   Форму не любила.

   Стал мой милёночек военным,

   Стала форма милая.

Тема любви - главная тема частушек. Любовь, брак, семья, положение женщины – это только внешняя сторона темы, главный смысл частушек – это переживания, психологическая реакция героя или героини.  В частушке вырабатывались «сюжеты», которые отражали ту или иную любовную ситуацию, а также много сравнений.

    А горшочек у пячы

      Разшумеуся кипучы.

      А курочка у сеночках

      Кудкудахтаючы:

      Кух-куда кух-куда

      Пошла замуж молода.

      Пошла раз - ны горазд.

      Ны подманеш други раз.

Я стояла около грушы

      У чырвоной гальцы.

      Ны чыпайтэ мэнэ хлопцы,

       Бо я скажу мамцы.

Лукашэвіч Юлія Русланаўна,

вучаніца 8 класа

ДУА “Бярозавіцкая сярэдняя школа” Пінскага раёна

         Здаецца, няма на свеце ні адной больш урачыстай падзеі, чым вясельны абрад. Вясельны абрад - гэта пачатак і вянок кахання, пачатак сямейнага жыцця, аб якім мараць многія маладыя людзі.

         Вяселле-адзін з самых старажытных сямейна-бытавых абрадаў, у асаблівым сэнсе святадзейства. Усе яго атрыбуты мелі калісьці вялікае значэнне, а ўдзельнікі гулялі асаблівую ролю. Большая частка звычаяў, якія мы можам назіраць сёння, - адгалоскі далёкага мінулага. Вяселле ў традыцыйным стылі (ці хаця б з яго элементамі) — сёння рэч досыць модная. Усё больш маладых людзей імкнецца пабрацца шлюбам не толькі «па правілах», але і згодна з традыцыямі нашых продкаў.

Мне стала цікава даведацца пра зараджэнне, традыцыях і асаблівасцях беларускага вяселля, прасачыць, як «трансфармаваўся» вясельны абрад сёння.

Аб'ект: гісторыя вясельнага абраду ў Беларусі.

Прадмет: асаблівасці правядзення вясельнага абраду ў розныя часы.

Тэма, заяўленая намі, з'яўляецца актуальнай, бо сёння патрабаваннем часу з'яўляецца адраджэнне народнай святочнай культуры, якая ў поўнай меры адбілася ў культуры мінулага.

Гіпотэза: Сучаснае вяселле ўтрымлівае толькі элементы традыцый  вясельнага абраду сярэдзіны і канца ХХ ст.

Мэта: даведацца і параўнаць, як праводзіліся вясельныя абрады ў розныя часы ў вёсцы Бярозавічы.

Задачы даследавання:

1) вывучыць літаратуру па тэме даследавання;

2) апытаць людзей розных пакаленняў вёскі Бярозавічы аб вясельным абрадзе;

3)вызначыць адметныя асаблівасці вясельных традыцый вёскі Бярозавічы ў розныя часы.

Метады даследаванні: тэарэтычны, эмпірычны (апытанне).

Вясельны абрад сярэдзіны і канца ХХ ст.

Апісанне вясельнага абраду запісана намі са слоў жыхарак вёскі Бярозавічы: Варабей Вольгі Якімаўны, 1926 г. н.,  Захарчук Евы Дзмітрыеўны, 1929 г. н., Якушэвіч Марыі Іванаўны, 1952 г. н.

Сватанне

Да бацькоў дзяўчыны прыходзілі хрышчоны бацька, родны бацька ці брат і дамаўляліся, калі прыехаць сватам. У нашай мясцовасці ў сваты ішлі жаніх, бацька і блізкая радня (хрышчоны, хрышчонка, сёстры, браты).  Нявестка хадзіла і асобна запрашала маці маладога. Калі нявестка падабалася маці жаніха, тая абавязкова прыходзіла, а калі не, то магла і не пайсці.

Радня маладога нясла з сабой гарэлку, а стравы на сталы рыхтавала сям’я маладой. Сватоў садзілі за першы стол у ганаровы вугал. Хрышчоны жаніха наліваў пакрыху ўсім з першай бутэлькі. У пустую бутэльку насыпалі жыта, каб добрае было жыццё ў маладых. Малады забіраў яе дахаты. Хрышчоная маці дзяўчыны навязвала кожнаму свату па ручніку ад нявесты.

Госці выпівалі і частаваліся, спявалі песні:

Учора пылы на корову,

А сёння на каня,

Коб наша мылая здорова була.

Шчоб я знала молодэнька,

Свою горку долю,

Я б послала свойго тата

У долыну по калыну.

Вітер ны віе, сонцэ ны гріе,

Калынка ны зріе.

Шчоб я знала молодэнька,

Свою горку долю,

Я б послала свою маму

У долыну по калыну.

Вітер ны віе, сонцэ ны гріе,

Калынка ны зріе.

Шчоб я знала молодэнька,

Свою горку долю,

Я б послала свойго мылого

У долыну по калыну.

Вітер повіяў, сонцэ прыгріло,

Калына созріла.

У пэўны час дагаворваліся аб тым, колькі падарункаў і каго неабходна навязаць, калі будзе вяселле. Звычайна прызначалі яго на нядзелю. Вяселле ніколі не гралі ў пост, у высакосны год, у маі месяцы, не вянчалі ў царкве ў аўторак, чацвер і напярэдадні вялікіх свят.

Заручыны

Нявеста ў дзень вяселля ўплятала ў касу чырвоную стужку, завязвала прыгожую хусцінку (часта яе не было і прыходзілася пазычаць). Ранкам маладая ішла зваць сваю радню на вяселле. Калі хто сустракаўся на дарозе, то маладая абавязкова кланялася і цалавалася з сустрэчным. Дзяўчына абыходзіла ў вёсцы ўсю сваю радню і вярталася назад. У гэты час малады таксама запрашаў на вяселле сваю радню. Было гэта ў нядзелю. Каля 11 гадзін збіраліся да маладой і маладога вясельныя госці. Садзіліся за сталы, пілі гарэлку і частаваліся. На сталы падаваліся самыя звычайныя стравы: мяса, студзень, сыр, масла, яечня, кісель.  Маладыя сядзелі за сталом са сваёй раднёй. Праз некаторы час бацька нявесты прасіў, каб госці выйшлі з-за сталоў, таму што хутка павінны прыехаць сваты.

  Чуюцца песні :

Наіхало панычуў цілы двур.

Выйды тэшчо познавай,

Каторы твуй.

У сыному, у зылёному,

То ны муй,

А на коныку, на вороному,

То зять муй.

 Глянула ў окэнцэ

 У вышнёвы сад,

Да чы сільно цвытэ віноград?

 Ой сылно, сылно схылывса   Да чого ты, жынышок, запознывса?

  Чы я тобі выночкы ны звыла,

  Чы я тобі хустонькы ны дала?

  Выла тобі выночкы с пірамы,

  Вышывала хусточку з паннамы.

Сваты садзяцца за сталы. У гэты час маладая прыходзіць перапівацца. На сподку ляжыць насавая хусцінка, папіросы, насенне. Дзяўчына прапануе ўсё гэта свайму жаніху, ставіць перад ім на стол. Малады забірае ўсё, а ўзамен, дае свой падарунак (цукеркі, хусцінку). Выпіваюць пакрыху, і маладая, пакінуўшы жаніха, ідзе ў сені. Менавіта тут будуць нараджаць нявесту.

          Бацька выносіць у цэнтр сяней дзежку, пакрытую кажухом. Прыходзяць сяброўкі і апранаюць дзяўчыну ў вясельны ўбор. Запрашаюць дружка, які расплятае касу, а сяброўкі ў косы ўплятаюць стужку, адзяваюць вэлюм.

       Спяваюць песню:

   Роспустыла да бырозонька розочкы

   Роспустыла молодая дівонька косочкы.

   Да поўплітала чырвоныі коснычкы.

   Да ныхай моя жоўта косонька жаріе,

   Да ныхай моя мамонька жаліе,

   А моя свёкроўка высыліе.

Маладая ўстае. Дружок абводзіць яе вакол дзяжы. Яна ўсім кланяецца і цалуецца з раднёй. Затым брат, дружка і дружок вядуць нявесту за стол.

Спяваюць песню:       

        Брат сыстру на посад выдэ,

        Сыстрыца обіжаіцца,

        Слёзкамы облываіцца:

       «Чым я, братко, надокучыла:

        Чы косою русыю,

        Чы своею красотою,

        Чы раннім ўставаннічком,

        Чы білым умывальнічком?»

Пачынаецца цырымонія абходу стала. Ідуць трох. Спераду дружок, затым маладая і дружка. Малады не прапускае маладую, выстаўляючы перад ёю сваю нагу. Маладая павінна пацалаваць жаніха.

Стол абходзяць тры разы. Садзяцца за сталы. Частуюцца, спяваюць песні.           Праз некаторы час пачыналі дарыць маладую (жаніха падарылі дома, перад выездам да нявесты). Дарылі тым, што ў каго было: грошы ( 50 капеек, рубель), палатно, рэдка тканіну, нават лён жменямі.

         Маладая навязвае сватоў ручнікамі, сітцам.

Пры навязванні спяваюць:

                  “Моі мылы маршалочкы,

                    Ны дывуйтэ на подарочкы,

                    Моя ныва ны ўродыла,

                    Я молода ны зробыла.

                    Маты стара ны здужала,

                    Я молода да ны відала,

                    Шчо падарочкы трэба.”

Госці працягвалі сядзець за сталамі, весяліцца.

Вянец

Наступаў  час ехаць у царкву вянчацца. Хрышчоны бацька запрашаў ўсіх выйці на вуліцу. Звычайна ў царкву ехалі на конях. Коней выбіралі дужых, прыгожых, самых лепшых. На дугу вязалі ручнік і ўпрыгожвалі каляровымі бумажнымі каснічкамі.

Радня спявала:

Іхала дівонька до вынца,

Сыпнула золотом з рукаўца.

А за ею іі мамонька  ўдогонку,

Збырае золото ў прыполку.

Ны збырай, мамонька, ны збырэш,

Оно своі слёзонькы розольеш.

Прыехаўшы ў царкву, у час абедні, усе шчыра моляцца. З заканчэннем абедні свяшчэннік праводзіць абрад вянчання, з царквы жаніх разам з нявестай накіроўваюцца зноў да маладой.

  Спяваюць:

Мы ў цэрквы бувалы

Тры зіллі відалы:

Однэ зілле – рута,

Другэ зілле – мята,

А трэтее – квіты,

Коб любылыса діты.

Маці нявесты выходзіць на парог хаты вітаць маладых. Для вітання бярэцца з дзяжы века, на якім ляжаць кусочкі пірага, а таксама стаіць мёд. Маці бярэ кусочкі пірага, умочвае іх у мёд і частуе маладых, а затым і іншых гасцей.

         Гучыць песня:

Выйды, мамонька, з калачэм,

Ужэ твое дітятко з панычэм.

Выйды, мамонько, з пырожком,

Ужэ твое дітятко з жынышком.

        Пасля вітання маладую праводзяць у дом, а жаніх забірае сватоў і вяртаецца дахаты, каб прывесці ўсю сваю радню. Маладая перадае з жаніхом падарункі маці, бацьку, блізкай радні.

        У гэты час увесь род нявесты пакідае сталы і ідзе танцаваць, а самыя родныя прыбіраюць на сталах, ставяць розныя стравы. Праз некаторы час прыходзяць малады і яго сваякі.

         Хрышчоныя бацькі стараюцца як мага вышэй падняць караваі. Лічылі, чый каравай акажацца вышэй, той з маладых і будзе галоўным у сям’і. Затым караваі ўносіліся ў хату, за імі ішлі вясельныя.

            Дружок сядзіўся з маладой за стол, і маладую асыпалі жытам. Часцей за ўсё асыпальніцай была сястра жаніха.

     Спявалі песню:

 Ой умная, ды розумная

 Жыныхова сыстрыца.

 Ступыла золотым курком на ўслун.

 Дай сыпнула шчасцем – долію за стул.

 За пэршым разом, за Божым росказом,

 Чы есць батько і маты,

 Чы вылыш, чы благословыш

 Гэтэ дытя осыпаты.

 За другым разом, за Божым росказом,

   Чы есць батько і маты,

  Чы вылыш, чы благословыш

   Гэтэ дытя осыпаты.

   За трэтім разом, за Божым росказом,

    Чы есць батько і маты,

   Чы вылыш, чы благословыш

     Гэтэ дытя осыпаты.

Пасля гэтага жаніх выкупляе месца каля нявесты. Дае грошы дружку, і той уступае яму месца.

         Чуецца песня:

                    Наш дружэчок ныгэль

                    Дай на смітнычку ныгаў,

                    Дай шыляжэчкы (грошы) збыраў,

                    Дай дружычку скупляў.

Вяселле працягвалася доўга. Позняй ноччу маладую выводзілі да жаніха. Перад ад’ездам скуплялі пасцель маладой. Пасцель ляжала ў сенях, звязаная радзюгай. Сястра ці брат нявесты, або другія родзічы патрабавалі грошы, і толькі пасля іх атрымання аддавалі пасцель сватам. Увесь пасаг: кухар з адзеннем маладой, пасцель везлі на возе. Родзічы жаніха ў гэты час стараліся ўзяць  якія-небудзь рэчы (рамкі, гусей, курэй).

           Песня: 

             З намы, дівонька, з намы

             У нас возы малёваны.

             У нас діла ны робыты,

             Оно шыты, да былыты,

             Хорошэнько ходыты.

             У нас хліб сонцэ пычэ,

             Сама вода ў хату тычэ.

             З мора вода вылываіцца,

             Зять от тэшчы выбыраіцца.

             Постуй, зятю, хоть годыночку,

          Подыўлюса на свою дытыночку.

          Трэбуло б, тэшча, ны хвалытыса,

             Посадыты дай дывытыса.

             Посадыты дай на дошчычку,

             Дывытыса дай на дочычку.

Вяселле адпраўляецца ў дарогу. З маладой едуць прыданкі. Нявесту падвозяць да двара жаніха. Падышоўшы да парога, прыданкі, якія стаяць за жаніхом і нявестай, спяваюць:     

                    Выйды, маты, вытаты

                    Ны забудь попытаты,

                    Ны забудь попытаты,

                    Чы ўміе кросна ткаты,

                    Чы ўміе наровыты,

                    Коб бэдра ны зломыты.

Свякруха выходзіць на парог у апранутым навыварат кажусе. У руках яна трымае века ад дзяжы, на якім ляжыць пірог і стаіць мёд. Частуе маладых, благаслаўляе і запрашае ўсіх у хату. Уперадзе ідуць дружок, малады, маладая. Яны тры разы абыходзяць сталы і кланяюцца ў чырвоны куток. Затым маладыя,дружок, прыданкі садзяцца за пярэдні стол, далей садзіцца род жаніха. Сталы застаўлены рознымі вясковымі стравамі. Госці ядуць, спяваюць. Настае час знімаць вэлюм у маладой. Свякроў бярэ барабаннае качалка, знімае вэлюм, дае для нявесткі хустку. Нявестка завязвае яе і з жаніхом выходзіць, каб зняць вясельны ўбор і надзець другую сукенку. Госці працягваюць весяліцца. Праз некаторы час свякроў забірае прыданак на начлег, пасля чаго пачынаюць разыходзіцца і сваякі. Першы дзень вяселля закончыўся.

Перазоў

Каля гадзіны адзінаццатай малады з музыкантам і чатырма хлопцамі адпраўляецца за раднёй нявесты. Маці нявесткі навязвае хлопцаў, частуе іх разам са сваёю раднёй. Усе яны адпраўляюцца да жаніха. На другі дзень вяселле адбываецца менавіта тут. Але “перазоў” у хату спачатку не пускаюць.

         Як і прынята на вяселлі чуецца песня:

       Ой багатый свату,

       Пусты нас у хату.

       На нуч погрітыса,

       На дівоньку подывытыса:

      Чы хороша, чы ўдала,

      Чы нас сподобала?

Да вона будэ по застуллічку лэтаты,

Да вона будэ гэты гостэйкы прыматы.

Прыіхала маты ў пырызоў до дытяты,

Прывызла іголку і клубочок шоўку.

Шыты, вышываты зятёвы сорочку.

Ны вылять мні, матко, шыты, вышываты,

Да вылять мні, матко, тоўчі, молоты,

Тоўчі, молоты, свыням даваты,

Свыням даваты, а ны вышываты.

Тоўчі, молоты я ўмію,

А до мамонькі просытыса ны смію.

         Радню маладой запрашаюць за сталы, частуюць. Ідзе час.

    Спяваюцца песні:          

Ой жаль жэ мні, моя мамонька, на тыбэ,

Остаецца ўся рута – мята ўся ў тыбэ.

Ой прыідь, прыідь, рідна дочынька, з возком,

Забыры руту – мяту і з пыском.

Ой свыснулы два соколыкы на моры,

Одозваласа молодая дівонька ў коморы,

“Ой чы е, чы е муй батюхно на дворі?

Ныхай выкупыть мынэ молодую з ныволі.”

Бацька: “Ой чы мныго дай моя, дочка, з ныволі?”

Дачка: “Ой 100 злотых да 400 чырвоных.”

                Ой злодый, сватко, злодый,

                Дай украў нашу дочку,

                Схаваў у коморочку,

                Глыныю замазаў,

                Дай нам ны показаў.

                Выйды, дівонько, выйды,

                Ты ны мітымыш крыўды.

                Да вынысь калыноньку,

                Звысылы дытыноньку.

                 Ны так родыныньку

                 Як свою мамоньку.

                 Да вынысь чырвоную –

                 Звысылы хрышчоную.